De situatie op de kadasterkaart van 1832, met het lege perceel D 680. Het huis dat daar ooit stond was tien jaar daarvoor afgebroken.	Kadasterkaart van de situatie voor de afbraak omstreeks 1960, met in rood de gemeentelijke huisnummering.

Projectontwikkelaars
Het poortje is er niet meer. Het is een halve eeuw geleden, in 1967, afgebroken vanwege de aanleg van het winkelcentrum In de Veste. De plek is nu een troosteloze restruimte achter de winkels van de huidige Paradijspoort (die overigens op een andere plek ligt dan de oude Paradijspoort).

De plek tijdens de sloop in 1967. Foto Openbare Werken.

De zes huisjes zijn in 1873 gebouwd door aannemer Gerrit de Ronde en zijn compagnon Gillis la Brijn. De grond was toen het achtererf van twee huizen aan de Molslaan die ze ook herbouwden. Het is een typerend voorbeeld hoe commerciële projectontwikkelaars aan het einde van de negentiende eeuw trachten te profiteren van de nieuwe groei van de stad. Na negen jaar verkochten de bouwers in 1882 het straatje met de huizen aan de Molslaan aan Johannes Schrönen, een textiel- en kledingwinkelier in de Jacob Gerritststraat, die met de huurpenningen zijn oude dag wilde veilig stellen. De koopprijs van de huisjes bedroeg destijds ongeveer 850 gulden per stuk en de huur fl 1,30 per week.
In 1894 ontstond naast dit straatje een tweede slopje toen de ondernemers Lucas en Kluiters op de braak terrein langs de Pieterstraat een blok van acht huisjes neerzetten, met drie in een poortje daarachter. Ze werden genummerd 38 A t/m K.

Woningonderzoek
In augustus 1906 werden de huisjes door de plaatselijke Gezondheidscommissie bezocht in het kader van een grootscheeps onderzoek naar de woonomstandigheden in kleine huurwoningen in de stad. De huisjes verkeerden toen nog in redelijke staat en de huur bedroeg destijds 1,50 per week. Naast een ‘net’ voorkamertje van 1,95 bij 2,75 meter, had elk huisje achter een woon/slaapvertrek van 3,85 x 2,40 meter, met daarin een bedstede en een stookplaats, en boven een onbeschoten zoldertje. De tonnenplee stond buiten, bij nummer 28 twee meter om de hoek van de voordeur.
Zie hier een pdf van het enquêteformulier van het woningonderzoek uit 1906.

Honkvaste bewoners
De meeste bewoners van het straatje waren wat ouder en woonden er opmerkelijk lang. Kennelijk was het een hechte gemeenschap, die natuurlijk wel noodgedwongen dicht op elkaars lip zat. Metselaar Jasper Quack, ooit vader van negen kinderen, woonde tot zijn dood in 1916 bijna dertig jaar op nummer 28. Vervolgens bleef zijn ongehuwde dochter ook nog 18 jaar in dat huis wonen.
In het huis ernaast (nr 30) woonde timmerman Martinus van der Valk met zijn vrouw sinds 1885 23 jaar. De meeste van hun kinderen waren toen al de deur uit.
In het volgende huis (nr 32) woonde sjouwer Gerrit Vink met zijn vrouw van 1886 tot 1900, waarna zij verhuisden naar Pieterstraat 24 om de hoek om vervolgens van 1913 tot zijn overlijden in 1930 opnieuw voor 17 jaar terug te keren in het straatje.
Kuipersknecht Johannes Wageningen woonde tot 1905 dertien jaar lang op nummer 34.
Op nummer 36 woonde zijn buurman, sigarenmaker Johannes Brikko, tot zijn overlijden in 1908 twintig jaar met zijn vrouw.
En in het voorste huis in het poortje, nummer 38, woonde de weduwe van brievenbesteller Staa zeventien jaar tussen 1896 en 1913.

Geen duiventil
In de tijd van de foto’s bij dit verhaal uit de jaren ’30 was het weinig anders. Weduwe Smit woonde toen van 1910 to 1936 25 jaar op nummer 34, de ongehuwde Johanna Steiger 17 jaar op nummer 36 (van 1928 tot haar overlijden in 1945) en op nummer 38 hielden gistpakker Johannes van der Wansem en zijn vrouw het 15 jaar uit (1921-1936). Los werkman Jacob Legierse woonde tenslotte van 1929 tot 1936 zeven jaar met zijn gezin op nummer 30. De poort was dus ondanks zijn weinig vleiende roepnamen niet echt een duiventil.

Vastgoedhandel
Toen huisbaas Schönen in 1905 overleed, verkochten zijn erfgenamen het straatje aan ene Ligtvoet van een woningexploitatiemaatschappij in Den Haag. De huisjes brachten destijds gemiddeld 670 gulden op. Duidelijk minder dan 23 jaar eerder, een teken dat ze al aardig begonnen te slijten. Dankzij de nieuwe wijken buiten de stadswallen was er inmiddels behoorlijk concurrentie voor deze negentiende-eeuwse revolutiebouw in de binnenstad.
Na de woningmaatschappij uit Den Haag volgde een houthandelaar in Steenwijk als uitbater en vervolgens notaris Eelman als stroman voor een andere vastgoedbeheerder.

In afwachting van de sanering
In 1928 kwam het straatje in handen van de NV Huizenexploitatiemaatschappij Koningslaan in Den Haag. Toen die na de oorlog hoorde van de saneringsplannen in de buurt bood die in 1953 de huisjes aan de gemeente aan voor fl 1.500 (fl 250 per woning). Ze was daarmee een van de eerste huiseigenaren in de buurt die afstand deden van hun bezit. In afwachting van de afbraak werden de huisjes vervolgens nog veertien jaar door de gemeente verhuurd. Van onderhoud was toen natuurlijk geen sprake meer.
Vier jaar voor de afbraak waren in 1963 nog drie van de zes huisjes bewoond. Op nummer 34 woonde toen een oude alleenstaande man, die al 22 jaar in het straatje woonde. Zijn naaste buren op nummer 36 waren een gezin met drie kinderen, waarvan de vader op de veiling in Den Hoorn werkte en op nummer 32 een gezin met een kind van drie jaar, waarvan de vader een baan had bij de Lijmfabriek aan de Rotterdamseweg en achter zijn huis duiven en konijnen hield. Allen betaalden destijds fl 2,65 huur per week aan de gemeente, blijkt uit een enquête naar de woonomstandigheden in de saneringsbuurt. Het vooruitzicht van een flat was voor geen van de ondervraagden een aantrekkelijke optie.

Voorgeschiedenis
Op het perceel waarop de huisjes zijn gebouwd stond ooit een huis dat in 1783 voor veertig gulden werd gekocht door Cornelis Hissels. De huizen waren in die tijd vrijwel niets meer waard. De stedelijke economie bevond zich destijds op een ongekend dieptepunt en de buurt was daardoor ernstig in verval. Vrijwel niemand kon toen enige huishuur opbrengen. In 1716 was het huis nog voor 360 gulden van de hand gegaan en in 1638 had Pieter Leckermelck er ooit 750 gulden voor betaald, maar dat was dan ook de Gouden Eeuw, toen iedereen in Delft nog om een woning vocht.
Bijna veertig jaar na zijn aankoop kreeg Hissels in 1822 toestemming het huis af te breken. Het open erf verkoopt hij in 1826 voor hetzelfde bedrag dat hij ooit voor het huis had betaald aan Hendrik Bremmer, schipper te Schiedam, die aan de Molslaan al enkele percelen bezit en het als achtererf in gebruik neemt.

Bovenaanzicht van de huidige situatie.