Historisch hof
Het Bagijnhof is in 1286 door Maria van der Made met toestemming van graaf Floris V op haar leengoed gesticht. Het was tot in de 17e eeuw de woonplaats van de bagijnen. Deze vrouwen leidden een religieus leven en kozen vrijwillig voor armoede en kuisheid. Daarnaast moesten deze vrouwen, die meestal tot gegoede of adelijke families behoorden, in hun eigen onderhoud voorzien. Binnen het ommuurde hof hadden zij een washuis, bakhuis, infirmerie (ziekenhuis) en een eigen kapel met een door hen gekozen kapelaan.
In 1536 werd de kapel door de grote stadsbrand verwoest. Deze is niet direct herbouwd en in de aanloop naar de reformatie in 1572 kwam het er niet meer van en werd door het stadsbestuur bepaald dat er voortaan alleen wereldlijke personen mochten wonen (1575). Desondanks bleef het Bagijnhof tot in de 17e eeuw grotendeels bewoond door een katholieke gemeenschap. In 1615 richtte de bekende priester-dichter Jan Baptist Stalpart van der Wiele er een Roomsche schuilkerk. Nu is daar de huidige Oud-Katholieke Kerk.

Bagijnhof 118
In het archief in Delft bevinden zich akten die informatie verschaffen over de bewoningsgeschiedenis van het pand Bagijnhof 118. De vroegste akte verwijst naar Lijsbet Crijnen. Zij was in 1573 van Oudewater naar Delft gekomen waar ook haar zuster en zwager woonden. Twee jaar later op 30 october overleed haar man Gerrit Pietersz van Montfoort. Waarschijnlijk woonde zij sindsdien op het Bagijnhof waar veel alleenstaande vrouwen woonden.
Zeker is dat zij op 12 mei 1609 het huis aan Cornelis de Bije verkoopt, zij woont dan zelf ten westen van het huis, nu nr. 116. In het zelfde jaar op 17 juli sloot Cornelis de Bije met zijn buurvrouw Elisabeth Querina (Lijsbet Crijnen) een accoord over een "gemeenen schijsmuur" tussen de erven achter hun huizen op het Bagijnhof. Afgesproken werd dat het een scheidsmuur zou worden met een dikte van "anderhalf steens (ca. 30 cm.) sonder daer eenige ligten in te maken" Ook blijkt dat Cornelis een "waterganck en een sekere goot" tot in de Bagijnesteeg had. Twee maanden later in augustus werd tussen hen een accoord gesloten over een nieuwe opgaande achtergevel met een lengte van 7 voet.
Het poortje naast de achtergevel van het pand heeft het jaartal 1609 in de gevelsteen staan. Binnen tien jaar verkoopt de Bije het pand aan Maria en Jannitgen van der Dussen.

Familie van der Dussen
De rijke en aanzienlijke familie van der Dussen komt in de Delftse geschiedenis veelveeldig voor onder de leden van de magistratuur. Maria en Jannitgen waren dochters van meester Cornelis Sasbout van der Dussen. De dochters waren niet getrouwd en zijn wellicht lid geweest van de Roomsch Kathlieke gemeenschap. In elk geval in een testament van Cornelia van Merwe, zij was conventuaal van het St. Aachtenconvent, begunstigd. In de periode dat de familie van der Dussen het pand in bezit heeft wordt met de buurman Willem Pietersz timmerman een accoord gesloten over het aanbrengen een lichtraam in "den gemeenen" oostgevel van het achterhuis. In 1633 koopt de familie van der Dussen ook dit buurpand voor de prijs van 1600 gulden.

Roomsch Catholijke Kerk
Hoelang dit pand in de familie is gebleven is niet bekend. Wel weten we dat het pand aan het begin van de 19e eeuw in bezit is van de RK kerk op het Bagijnhof. Vermoedelijk hebben de dochters van der Dussen het pand evenals het in 1633 gekochte buurpand na hun dood geschonken aan de kerk. De pastoor Wilhelmus Boshuijsen van de "Roomsch Catholijke Kerk" verkocht het huis in 1804 aan de heren schepenen van Delft.

Militair logement
Tijdens de Franse tijd tussen 1795 en 1813 beleefde de stad een geregelde bezetting van 1500 Fransen uit het Keizerlijke leger van Napoleon Bonaparte Bovendien besloot Lodewijk Napolion in 1806 een regiment infanterie van de Bataafsche Republiek in Delft te legeren. Veel van de Franse soldaten werden tot groet ongenoegen van de van de bevolking bij Delftse burgers ingekwartiert. Bagijnhof 118 dat nu in het bezit van de stad was gekomen is tussen 30 juni 1804 tot 8 november 1814 als militair logement voor officieren. De stad kreeg voor de geboden "gastvrijheid" van de bezetters wel een vergoeding. De gewone soldaten werden ondergebracht in kazernes die in o.a. het Doelengebouw en het Prinsenhof waren ingericht.

Broodbakkerij met winkel aan de Oude Delft
In 1814 als de Fransen uit de stad zijn verdwenen en Napoleon op Elba gevangen zit wordt het huis door de stad geveild voor 1100 gulden. De kopers is het echtpaar Smit. Jan Smit is mr. broodbakker en richt het pand in als broodbakkerij. De winkel van het echtpaar bevond zich aan de Oude Delft en had twee achter uitgangen; een naar het Bagijnhof en een naar de Bagijnesteeg. In 1822, zes jaar voor zijn dood, verkoopt Jan Smit de winkel en broodbakkerij aan zijn zus Conelia Sebella en zwager Dirk Hoefsmit die ook mr. broodbakker is heeft de panden tot 1840 in gebruik.

Kaas en boterhandel
In 1840 verkoopt Dirk Hofsmit het huis aan de Oude Delft en het "pakhuis open plaats en erve, ingericht tot broodbakkerij" aan Jacoba Maria Gas, echtgenote van Jacob de Kuijser. Deze familie had al het huis op de hoek van de Bagijnesteeg en het huis daarnaast in haar bezit. Bovendien had de Kuijzer ook het pand Bagijnhof 116 van de Katholijke kerk gekocht. In 1842 vind er een verbouwing plaats en krijgt het pand zijn huidige oppervlakte. De scheidsmuur die het pakhuis in de breedte in tweeën deelde wordt dan afgebroken. Vanaf nu heeft het zowel een uitgang naar de Bagijnesteeg als naar het Bagijnhof. Door overerving blijven de panden en de inventaris bestaande uit gewichten. schalen, kaasplanken en wagen tot 1921 in handen van deze handelsfamilie.

Tijdens verbouwings- en restauratiewerkzaamheden aan dit voormalig pakhuis in de hoek van het Bagijnhof is ook de vloer op de beganegrond verwijderd. In de noordoosthoek van het pand is op 1,7 mtr. uit de achtergevel een 2,5 x 1 mtr grote beerput aangetroffen. Dankzij de toestemming van de eigenaar, de heer de Bruin, kon de put worden onderzocht.
De put is gemetseld van rode bakstenen met het formaat van 20 x 10 x 4,5/5 cm. De oostelijke fundering is ter plekke van de put veel dieper aangelegd dan elders, ten teken dat de beerput en de oostelijke muur van het gebouw gelijktijdig zijn gebouwd en was zeker 270 cm diep. De put is eerder al leeggehaald.

“Mineraalwaterfabriek P. Kipp”.
Meer naar het westen vanaf het huidige huisnummer 118 stuiten we op andere Van der Dussens. Nu is het buurpand een betrekkelijk breed en nieuw gebouw, met huisnummer 116, gebouwd in de jaren ’80 vorige eeuw. Daarvoor was het op deze plek nogal een allegaartje. Na de sloop van het oude, veel kleinere nr. 116 kwam er een tijdlang een schutting te staan, en werd er later een nog pakhuis gebouwd. En ook nr 118 had andere afmetingen.  
Dit pand had tot omstreeks 1960 had aan de westzijde een ‘vleugel’, die lager was dan het hoofdgebouw. Deze uitbouw had een gebogen geveltop, mooi aansluitend op de gevel van 116, die een soort ‘ingekorte’ klokgevel was. Nr. 116 werd in 1941 afgebroken. Alleen een foto uit dat jaar laat zien hoe het was.
Op een litho uit 1875 (zie hiernaast) worden zelfs twee “vleugels” afgebeeld bij nr. 118. De oostelijke ‘flap’ zou ook fantasie kunnen zijn. Maar van de westelijke uitbouw zijn veel foto’s, tekeningen en aquarellen gemaakt. Die was in ieder geval “echt”. En ook het reclamebord met de tekst “Mineraalwaterfabriek P. Kipp”. Dat staat ook op de foto.

Michiel van der Dussen
De westelijke “vleugel” van nr 118 heeft nog lang bestaan, zelfs nog op foto’s tussen 1950 en 1960. Op latere plaatjes is hij verdwenen. De bebouwing wordt dan zoals het nu is: het nieuwe woonhuis, breder dan het oorspronkelijke pand  en nu deels op terrein dat ook wel bij 118 in gebruik was.
Het oorspronkelijke nr 116 was in de 17e eeuw eigendom van Michiel of Michael van der Dussen. Ook Bagijnhof 114 was van hem en daarvoor van zijn vader Cornelis Sasboutsz van der Dussen. Allemaal katholiek. In veel familie zijn dochters “geestelijke”. Michiel had twee zussen met dat etiket.

“Tot één gemaect”
Cornelis Sasboutszn (1556-1627, regent van de Kamer van Charitaten) heeft zeker aan het Bagijnhof gewoond. Dat staat genoemd in het begraafboek. Laten we aannemen dat het op nr 114 was. Over dit adres zegt het verpondingsregister van 1632 dat de eigenaar twee huisjes “tot één heeft gemaect”. Het lijkt voor de hand liggend dat je zoiets doet als je er woont of gaat wonen. Zijn zoon Michiel (1600-1681) trouwt in 1625 met Wilhelmina (Willempgen) Otto van Setten en woont dan zeker aan het Bagijnhof. Maar als hij in 1637 een overleden kindje moet begraven woont hij aan de Voorstraat. In en rond het Bagijnhof waren zestien huizen zijn eigendom.

(De gegevens over familie Van der Dussen zijn grotendeels ontleend aan H.K.Nagtegaal, “Het tweede geslacht Van der Dussen”, Ons Voorgeslacht, maart en juli/augustus 2006).