Verbouwing
Twee prenten van het naastgelegen Gemeenlandshuis uit circa 1675 (Van Bleijswijck) en circa 1725 (Boitet) maken duidelijk dat de familie Verburch in die tussenliggende jaren een flinke verbouwing heeft laten uitvoeren. Op de oudste prent is er een voorgevel in eenvoudige barokke stijl. De lijstgevel was toen nog bekroond met een driehoekig fronton. Op de tweede prent is de gevel gemoderniseerd en verhoogd. Het huis kreeg er aan de voorzijde een verdieping bij, en de ouderwetse kruiskozijnen maakten plaats voor grote schuiframen. Ook kwam er een fraai stoephek en een monumentale voordeur, die echter niet in het midden van de gevel zat. Dat laatste verraadde dat het in oorsprong om twee woningen ging.

Oude Delft 165 bleef ook een tijdlang in handen van de familie Van Bleijswijk. Reijer wordt in 1728 als eigenaar opgevolgd door mr. Franco van Bleijswijk en na hem zien we mr. Arent van Bleijswijk. Onduidelijk is of al deze familieleden er ook zelf hebben gewoond. Arent, die beheerder was van het Hollands (wapen)Magazijn, betaalde in 1735 zijn familie overigens het forse bedrag van 20.000 gulden voor het huis.
Voor hetzelfde bedrag verkocht de familie het in 1742 aan mr. Adriaan van Hogeveen, die in 1750 ook weer burgemeester blijkt te zijn, en het pand bewoonde met vijf huisboden.

Weduwe Van Hogeveen
Van Hogeveen was getrouwd met Catharina Elisabeth Rover, die in 1763 ook het buurhuis Oude Delft 163 erfde. De weduwe hield het er lang uit. Toen zij in 1790 overleed had ze er bijna 50 jaar gewoond. Na haar dood werd haar zoon mr. Gerard van Hoogeveen eigenaar van de beide panden 165 en 163. In 1797 verkoopt hij de ouderlijke woning en twee jaar later ook Oude Delft 163.
In vergelijking met 1735 was de prijs van het huis in 1797 behoorlijk gekelderd. Het bracht toen nog maar 6.000 gulden op. Na 1795 waren regenten maatschappelijk niet meer welkom en dus ook niet meer gemotiveerd om hun welstand uit te stallen. Nog afgezien van het feit dat die welstand een flinke deuk had opgelopen. Het grote huis bezat niettemin nog steeds een koetshuis en stalling, een grote tuin tot aan de stadsvest, een gemetselde doorgang in de stadswal met daarbij een koepel.

Twee prenten, die hetzelfde lijken. Maar op de prent uit 1675 is het huis nog laag. In 1725 is er een verdieping op gezet.

Adellijke winkel
In de Franse tijd wisselt het pand enkele malen van eigenaar, waarschijnlijk ook als speculatieobject. Eerst is het Willem van Hemert die het na vier jaar voor 2.500 gulden weet te verkopen aan notaris Fijck. Tien jaar later wordt het pand eigendom van korenmolenaar Dirck Apon en in 1816 wonen er de drie gezusters Huguenin, van adellijke afkomst, die er een winkel dreven.

Geneesheer met bouwplannen en vogelkooien
Toen de laatste van de drie gezusters in 1854 naar Rijswijk was vetrokken, werd het huis verkocht aan de geneesheer-chirurgijn Hermanus van Blommestein, de buurman, die twee jaar eerder reeds Oude Delft 163 had gekocht. Hij had grote plannen met de twee aaneengesloten huizen. De tuin van 163 betrok hij bij die van Oude Delft 165 waarin hij zijn intrek nam. Het koetshuis achter 165 was reeds voor 1814 gesloopt. Achter 163 brak hij het pakhuis en de keukens af, deels om daar nog een klein tuintje te creëren. Achter 165 liet hij een achterhuis bouwen met keuken en tuinkamer en veranda over de volle breedte van het perceel. Het pand had daarna de volgende indeling: op de begane grond een kelder, binnenkamer en voorkamer. In het ‘zijhuis’ was de spreekkamer en gang. Op de eerste verdieping waren een bovenvoorkamer met o.a. twaalf familieportretten, een bovenportaal, een dienstbodekamer, nog een bovenvoorkamer en een grote logeerkamer. Op de tweede verdieping nog twee logeerkamers. Het achterhuis bestond slechts uit één woonlaag.
De wachttijden bij de dokter waren waarschijnlijk aanzienlijk, want in de gang stonden drie kooien met vogels om de patiënten enige afleiding te bezorgen.

Weduwe met luidruchtige achterburen
In 1880 kocht Goverinus Johannes Leeuwenberg, die een winkel in ijzerwaren dreef aan de Oude Delft 107, het huis Oude Delft 165 van de nazaten van Blommesteijn op een openbare veiling. Hij verhuurde het aan de koopman Jacobus van Chijs. Waarschijnlijk was het voor de ijzerhandelaar een geldbelegging en zag hij al in 1886 kans het pand voor een leuke prijs te verkopen aan de weduwe Mijnlieff, die de veranda achter het huis liet afbreken.
In 1906 verkocht ze een stuk van haar achtertuin voor de uitbreiding van de studentensociëteit Phoenix, die dertig jaar eerder aan de Westvest was gebouwd nadat de stadswallen daar waren afgegraven. Ze behield echter een poortje naar de Westvest.
Misschien hadden de heren studenten al langer op dit stuk grond geaasd, maar ze was pas bereid de grond aan de luidruchtige achterburen te verkopen, toen ze zelf het huis ging verlaten. Het werd in 1906 verkocht aan gemeentesecretaris Leendert Bybau die al als huurder op Oude Delft 157 woonde.

Bankgebouw
In 1918 werd Philippus Mees, kassier te Rotterdam de nieuwe eigenaar van het pand. Op de begane grond werd het huis verbouwd tot bankgebouw van Mees & Zn. De bovenverdieping bleef in gebruik als woonhuis, eerst van procuratiehouder A. van der Most en vervolgens van het manusje van alles C.J. van Velzen, die achtereenvolgens sigarenmaker, huisbewaarder en conciërge was.
In 1950 verwierf de bank, inmiddels omgedoopt tot Mees & Hope N.V., tevens Oude Delft 163 en werd de bank op de begane grond uitgebreid. Ook de bovenverdieping van dit pand werd verhuurd. In 1985 kocht het Hoogheemraadschap Delfland de panden Oude Delft 161 tot en met 165 om ze, na een grondige verbouwing, aan de kantoren van het waterschap toe te voegen.