De twee bouwdelen langs de straat dateren uit de 16de eeuw. In de eerste jaren van de 17de eeuw heeft Elisabeth wed. De Coninck daarachter twee gebouwen toegevoegd, waarmee de omtrekken van het grote huis waren vast gelegd.
Een volgende eigenaar, François van Santen, schout van Delft, heeft in de eerste helft van die 17de eeuw het geheel in één eigendom samen gebracht. Bovendien heeft hij langs de zuidgrens en langs de straat alles op een hoogte gebracht: twee volledige woonlagen plus zolder; tezamen  vier vleugels gegroepeerd rond een binnenplaats.

Centraal in het huis kwam er een gang met wit marmer, die over de begane grond recht door loopt tot aan de achtertuin. Door daar het buitenlicht toe te laten, werd een maximale lengte gesuggereerd. Deze doorgang betrok de tuin bij de presentatie van het huis. Om die gang zo ver te kunnen doortrekken, moest wel de grote achterzaal enigermate worden ingekort.
Het gewicht van de moerbalk met de daar op rustende verdieping werd verplaatst naar een nieuwe bouwmuur. Het nog steeds uit stekende einde van de zware balk werd aangepast, om hem achter stucwerk te kunnen verbergen.

Alle deuren (behalve de laatste, die naar de keuken voert) langs de witte gang zijn symmetrisch geplaatst. Het suggereert een groot aantal vertrekken. Toch is er links, aan de zuidzijde, maar één fraai gedecoreerde voorkamer, vervolgens met twee deurkozijnen de grote staatsietrap, nog een dienstvertrek en tenslotte de opvallend grote keuken. Rechts zijn er twee grote en rijk gedecoreerde zalen, met een sobere tussenkamer voor dienstgebruik, en een deur voor de kelderingang.

De verdieping is geheel overeenkomstig de begane grond ingedeeld, maar uiteraard wel sober gehouden. Door het ontbreken van buitendeuren kwamen voor en achter nog enkele kleine tussenkamers beschikbaar. De vertrekken boven het keukenblok zijn volledig in het huis opgenomen.
Strikt genomen kon daarmee in de keuken het eigen trapje naar de verdieping vervallen. Maar het belang van zulke domestieken-trapjes voor een soepele en geruisloze bediening bleef nog lang bestaan. We nemen wij aan dat de glazen servieskast, die in de keuken de plaats van het oude trapje heeft ingenomen, nog niet bij deze verbouwing maar pas later is gemaakt.

Aan de achterkant, naar de tuin toe, bleven daken en gevels in hoofdzaak ongewijzigd. Ze werden slechts voorzien van nieuwe grote ramen. Met uitzondering van de donkere tussenkamers, en de verdieping die als gebruikelijk eenvoudig werden aangekleed, zijn naast de grote gang ook alle vertrekken rijk gedecoreerd met stucwerk, marmeren schoorstenen, betimmeringen en bespanning. Met uitzondering van het kwetsbare behang en de schouw in de voorkamer is dat alles nog aanwezig. Die schouw moet in de 20ste eeuw verloren zijn gegaan, en is toen in 1960 maar vervangen door een eenvoudige mantel in Louis XV- stijl , afkomstig uit Amsterdam.

Wanneer wij de versiering van OD 197 vergelijken met het stucwerk in vrijwel alle andere Delftse huizen, dan valt de grote verfijning op die samengaat met een zeer bescheiden materiaal gebruik. Zware voluten en banden ontbreken. Geen overdonderende stoerheid, maar de subtiele beschaving die een vrouwenhand doet vermoeden. En een duidelijke toepassing van rococo-elementen.
Toepassing van rococo-ornamenten lijkt destijds maar langzaam tot Delft te zijn doorgedrongen. H.M.van den Berg wijst in Delftse Studiën (1967) erop dat de asymmetrische cartouches in de Oud Katholieke Kerk op het Begijnhof die in 1743 tot stand kwamen, in het Delftse milieu nog als een nieuwigheid gezien moesten worden.
Ons lijkt het verantwoord om de inrichting van ons rococo-stadspaleisje in de tijd te plaatsen kort na 1743, en daarbij wat de eigendom betreft vooral naar een vrouwenhand uit te zien.
En dan stellen wij vast dat die vrouwenhand toebehoorde aan Alida Wilhelmina van de Graaf en dat haar rococo-paleisje met grote zekerheid rond 1743, wellicht zelfs kort daarvoor, gedateerd moet worden.