Het huis op de Kaart Figuratief van circa 1675.	Het huis op de eerste kadasterkaart van circa 1825. Het huis schuin erachter op de Vlouw hoorde er toen bij.	In 1888 werd de bebouwing aan de Voldersgracht en die aan de Vlouw van elkaar gespltist. Veldtekening Kadaster.

Notariskantoor
Het huis werd samen met het huis ernaast ,’De Schrijfpen’ (nu Voldersgracht 30), “bij decreet” verkocht aan Adriaan van der Block. In 1624 vestigde Van der Block zich hier als notaris. Een paar jaar later trouwde hij met Maria Jacobs van den Eijnde. Zij kwam uit een apothekersfamilie die aan de noordzijde van het Marktveld woonde. In 1657 kreeg Adriaen van der Block vergunning om voor “de sijdt camer” (zijkamer) van zijn huis een hek te plaatsen.
Hun oudste zoon heette ook Adriaen en werd eveneens notaris. Wie notaris wilde worden ging meestal eerst als schrijver of klerk in dienst van een notaris of gerechtsgriffie. Een universitaire opleiding kwam er zelden aan te pas. De jonge Adriaen zal het vak wel bij zijn vader geleerd hebben. In 1659 kreeg hij ‘admissie’ (toelating tot het ambt) om zich als notaris te vestigen. Twee jaar na de dood van zijn vader in 1662 trouwde de jonge Adriaen met Maria van Duijndam, een weduwe uit Rijnsburg.

Kleermaker
Kleermaker Cornelis Slaets (ook wel Slatius) kocht het huis in 1681. Hij was net als zijn voorganger ook eigenaar van het buurpand ‘De Schrijfpen’. Cornelis woonde in 1667 met zijn vrouw, Swaentje Louris de Ridder, nog in het huis ‘De Appelboom’ aan de Oude Appelmarkt (Zie Vrouwjuttenland 9), dat aan de achterzijde grensde aan ‘De Schrijfpen’. Later verhuisden zij naar de Voldersgracht.

Derde boekhouder
Na Cornelis’ dood, in 1689, erfde zijn zoon Dirck dit huis en kreeg zijn dochter Sara ‘De Schrijfpen’ toebedeeld. Dirck Slatius was in 1706 als klerk begonnen bij de Kamer Delft van de Verenigde Oostindische Compagnie. Vier jaar later klom hij op tot ‘opziender der pakhuizen’ en uiteindelijk tot derde boekhouder. Een terreinopzichter had een jaarloon van ruim 436 gulden en kreeg toelagen in de vorm van brandhout, turf en kaarsen.
Slatius woonde tot zijn dood in het Oostindisch Huis (Oude Delft 39). Na zijn dood werd hij met koetsen en achttien dragers naar zijn laatste rustplaats gebracht, terwijl drie uur lang de klokken van de Oude Kerk geluid werden. In zijn woning werd voor bijna drieduizend gulden aan contant geld gevonden. Zijn broer Laurens en zwager Abram Decker deelden een flinke erfenis. Dienstbode Catharina Sligtenbree erfde een obligatie van 3.100 gulden en 250 gulden “voor fatsoenlijke rouwkleren”.

Klokkenist: niet door gunst maar door kunst
In 1741 stond in de Hollantsche Historische Courant een vacature voor de post van stadsorganist en klokkenist (beiaardier) van de Nieuwe Kerk in Delft. In een vergelijkend examen (Psalm 7 en een vrij nummer) versloeg de jongste sollicitant, de achttienjarige Johannes Berghuijs, zijn twintig mededingers. Na zijn benoeming verhuisden zijn ouders met Johannes mee van Zutphen naar Delft en huurden het huis aan de Voldersgracht. In 1764 kocht Johannes Berghuijs het huis voor 1.200 gulden van Jannetje Zuijdhoorn. Zijn aanvangssalaris bedroeg achthonderd gulden. Johannes Berghuijs trad op als keurmeester bij nieuwbouw van orgels. Hij bleef tot zijn dood in 1801 in functie en werd ook buiten Delft geroemd, vooral als klokkenist.
Berghuijs’ weduwe, Maria Otte, kocht in 1803 het huis op de zuidoosthoek van Vrouwjuttenland en De Vlouw erbij tezamen met het buurpand in De Vlouw. Deze twee panden waren aan elkaar ‘verheeld’ en hadden een open plaats erachter, grenzend aan haar huis aan de Voldersgracht. Het was een goede belegging van de erfenis van haar man.

Van vader op zoon
Zoon Fredrik Berghuijs erfde de huizen van zijn moeder. Hij was al op veertienjarige leeftijd tweede klokkenist en op zijn twintigste tweede organist geworden, naast zijn vader. Toen Fredrik in 1802 zijn vader opvolgde als stadsorganist en klokkenist van de Nieuwe Kerk was hij inmiddels veertig jaar oud. Hij had een drukke lespraktijk (ook piano) en handelde in huisorgels of bemiddelde bij de verkoop ervan.
Van hem zijn bewerkingen voor carillon van bestaande werken bewaard gebleven in het Delftse stadsarchief. In 1808 adviseerde hij bij de verkoop van enkele luidklokken door de stad aan een metaalhandelaar.
Berghuijs maakte een studiereis naar de Zuidelijke Nederlanden (o.a. Mechelen) maar was doorgaans te vinden op de toren van de Nieuwe Kerk. Allereerst om de hamers en stiften op de klokken en trommels te vijlen en het mechaniek van het klavier te verbeteren om het klokkenspel tot een ongekende schoonheid op te voeren.
Daarnaast observeerde Berghuijs op de kerktoren de omgeving van Delft met een telescoop van de gerenommeerde instrumentenmaker Van der Bildt uit Franeker. Tussen 1809 en 1828 maakte hij interessante aantekeningen over het weer en de plantengroei.

Vrijgevig man
In 1816 kocht Berghuijs voor ruim 3.200 gulden de buitenplaats Schielust aan de Rotterdamseweg. Hij stierf in 1835 ongehuwd. In de boedel werd bijna 11.000 gulden aan contanten gevonden. Berghuijs liet in totaal een fortuin na van drie ton gouds. Zijn familie en dienstbode kregen het vruchtgebruik en de Kamer van Charitate (samenwerkingsorgaan van de stedelijke armenzorg en de Hervormde diaconie) de blote eigendom van het onroerend goed.
Volgens de boedelbeschrijving was de voorkamer beneden ingericht voor muziek, bevond het woonvertrek zich in het midden en de keuken daarachter. Het pand was verheeld met het huis in De Vlouw. Daar stonden de wasspullen. De voorkamer boven “uitziende met twee kruisramen op de straat” was Berghuijs’ ziekenkamer in diens laatste maanden, met daarachter een slaapkamer en een hobbyruimte.
(Zie hier voor een fragment uit de veilingcatalogus van de openbare verkoping van zijn boeken, muziekinstrumenten en andere liefhebberijen uit zijn huis in het Venduhuis der notarissen aan de Voorstraat in oktober 1835.)

Berghuijs gaf een benefietconcert voor de slachtoffers van de watersnoodramp in 1825, die vooral rond de Zuiderzee huis hield, met 380 doden. Rotterdamsche courant 3 maart 1825.	De veiling van spullen uit Berghuijs’ nalatenschap trok landelijk belangstelling. Algemeen Handelsblad 23 nov 1835.

Bewoner Wouter van Stuyvenberg was een groot bewonderaar van vorst Koning Willem I. Rotterdamsche Courant 27 april 1839.

Eind jaren 1850 huurden Adriana en Anna van der Leeden het huis. Adriana was weduwe van Pieter Sobels, die commies bij de Algemene Rekenkamer was geweest. Haar zoon Michiel Adriaan Sobels, pas getrouwd met zijn verre achternicht Johanna Sobels, en hun zoontje Pieter woonden in. Het paar kreeg een doodgeboren kind. Uit de geboorteaangifte van dit kind blijkt dat Michiel ziek was en geen beroep uitoefende. Vijftien jaar later werd ook hij onder curatele gesteld en opgenomen in het St Jorisgasthuis.

Bewoners van het huis van de protestantse huisbaas zochten een RC dienstbode. Delftsche courant 28 juli 1872.

Zilverkashouder
Het echtpaar Hester de Vries en Nathan van den Berg woonde hier enkele jaren met hun nog ongehuwde dochter Rebecca. Nathan had een opmerkelijke carrière. Begonnen als slagersknecht (garçon boucher heette dat toen, in de Franse tijd) werd hij later zilversmid en goud- en zilverkashouder.
Vervolgens woonde er een jonger stel uit Rotterdam, onderwijzer Johannes Haas en Adriana van den Anker, met drie kinderen.
Ook boekhandelaar Johan van Gessel woonde er enkele jaren nadat hij zijn zaak aan de Oude Delft had overgedaan: waarschijnlijk om gezondheidsredenen, want hij stierf korte tijd later, nog geen 35 jaar oud.
In 1888 werden het huis aan de Voldersgracht en het huis erachter in de Vlouw, ook daar nummer 29, formeel van elkaar gesplitst. Beide bleven echter eigendom van de Hervormde Kerk.

Studenten van de Polytechnische School
Menig student had hier een kamer, zoals Willem Berlage, volle neef van de architect dr H. P. Berlage. Zelf werd Willem in 1896 directeur van de Delftsche Bank in oprichting, die in 1903 failliet ging.
Een andere student, Frederik Bolk, kwam in Nederlands-Indië terecht, zoals destijds een op de drie Delftse ingenieurs. Hij droeg baanbrekend bij aan de modernisering van suikerfabrieken. Eerst als vertegenwoordiger in Indië van de fabriek Gebroeders Stork & Co, die suikermachines voor de Indische markt produceerde, en ten slotte als directeur van de technische afdeling van het Proefstation van de Java-Suikerindustrie.

Muziekhandel
In 1903 kreeg het pand een winkelfunctie. Er kwam toen aan de onderkant een winkelpui en de ingang van het pand verhuisde naar het voormalige poortje links naast het huis. De 25-jarige Hendrik Hees verhuisde toen zijn muziekhandel van de Markt naar Voldersgracht 29. Bij Hees & Co waren te koop of te huur ariosa’s, bierpotten met muziek, fonografen, grammofoons, guitaar-cithers, harmonika’s, kamer-draaiorgeltjes, muziekautomaten, orgels “met muizendichten trapper”, pianino’s, piano’s, sions-harpen, speeldozen, spreekmachines en zonofoons. "

Muziekhandel Hees & Co verkast naar de Voldersgracht. Delftsche courant 5 apr 1903.	Muziekdozen voor een koopje. Delftsche courant 4 april 1904.

Leder- en Rubbercentrale
Begin 1940 sloot Storm de muziekhandel. Dit kwam goed uit voor zijn buurman op nummer 30. Huibert van den Berg wilde verbouwen en kon in april bakkerswinkel De Schrijfpen tijdelijk onderbrengen op nummer 29.
Na het bombardement op Rotterdam vond Leerhandel Excelsior uit de verwoeste stad hier onderdak. Als Leder- en Rubbercentrale bleef de zaak er tot de jaren 1960 gevestigd.

Wim van Veen
met dank aan Laura J. Meilink-Hoedemaker voor haar bijdrage over vader en zoon Berghuijs.