Huisgenoten uit een ver verleden
Het verhaal achter oude Delftse
huizen en hun bewoners
Achter de gevels van oude huizen gaan historische
verhalen schuil. Op deze website worden de interessante,
onthullende, leuke of soms treurige geschiedenissen over
Delftse panden en pandjes verzameld. Tot nu toe zijn dat er
meer dan 200.
De verhalen worden geschreven door de huiseigenaren of
andere geïnteresseerden. Zij doen archiefonderzoek naar
vroegere eigenaren en bewoners. Veel aspecten van het leven
zoals het vroeger was passeren daarbij de revue. Er zijn
vrolijke en amusante feiten, maar ook de treurige kant van
ziekte en dood, kindersterfte, analfabetisme, economische
neergang, komt voorbij.
Achter de gevels van Delft is onderdeel van 
Op dinsdag 14 juni vertelde Ria Bergshoeff over Oude Delft 140 en 140a - Via Franse school en porselein naar Uit de Kunst. Dit verhaal (en eerdere verhalen) kunt u hier terugluisteren.
|
Proefschrift
‘Achter
de gevels van Delft’ Kijkje binnenshuis bij arm en rijk in 18e eeuws Delft Verhalen op Stadsradio Delft |
De rode stippen geven de huizen aan waarvan de geschiedenis
is uitgezocht. Klik op de kaart voor een vergroting.
Achter de gevels van de huidige snoepwinkel op de Oude Langendijk zat ooit 130 jaar lang de manufacturenhandel Jenje. In een eerder verleden woonden in de Vijf Ringen geen sporthelden, maar wel een chirurgijn die met harnas en geweer de Beeldenstorm te lijf ging, een stuurman van de VOC die bij thuiskomst uit Indië een baby aantrof en zag dat zijn vrouw daarbij in het kraambed was overleden, en een stadsbeiaardier wiens vrouw het niet langer bij hem kon uithouden. Lees hier meer.....
Tot vijftig jaar geleden zat in deze souvenirwinkel 130 jaar lang een herenmodezaak van de familie Giessen. Achter de gevel gaat een bijzonder monument schuil met een oud souterrain in de kelder en een opkamer met een fraai beschilderd plafond met engeltjes uit de 17e eeuw. Ook de winkelpui is cultureel erfgoed: ze is in 1934 vervaardigd door de design-meubelfabriek Gispen. Het huis is in 1643 grotendeels nieuw gebouwd onder de naam “’t Swaert” door belastingpachter Samuel Outshoorn op de onderverdieping van een ouder huis op deze plek dat de “Vergulde Sabel” heette, en in de 16e eeuw de “(Gulden) Pauw”. Lees hier meer.....
Tegenwoordig hangen oude meesters bijna alleen nog in musea of bij miljonairs in Abu Dhabi aan de muur. In vroeger eeuwen hingen veel Delftse huizen er vol mee. Bij menige huizengeschiedenis loop je ze tegen het lijf. En dat alleen maar omdat vanwege hulpeloos achtergebleven weesjes de inboedel beschreven is of omdat de eigenaar ze wegens rampspoed onverwachts te gelde moest maken. Zie de verwijzingen naar 15 adressen vol plaatjes en verhalen over oude meesters. Lees hier meer....
Dit grachtenpand is inmiddels al een eeuw lang een horecazaak. Als Rijksmonument staat het te boek als ‘zwaar gerestaureerd’. Dat slaat op de compleet nieuwe gevel uit 1948, inclusief namaak 17e-eeuwse luifel. Achter die gevel is het huis echter van constructie nog geheel zoals het kort na de grote stadsbrand van 1536 is herbouwd. Aan de creatief getimmerde zolderkap valt de schaarste aan bouwmateriaal uit die tijd nog af te lezen. In de 17e eeuw hing het bomvol mooie schilderijen. Lees hier meer....
Achter de imposante dubbele gevel uit 1790 van Hippolytusbuurt 17 & 19 zitten twee oudere huizen verborgen. In het rechter woonde ooit een jonkvrouw die nog een appeltje te schillen had met Frederik Hendrik; een belastingpachter die een aanslag op zijn leven wist te verijdelen en in beide een notaris, die een financiële chaos achterliet. Verder dreef de broer van bestseller-auteur Nicolaas Beets er een gerenommeerde boekhandel. In de oorlog zorgde een nazi-clubhuis er voor de nodige ophef voor de deur. Lees hier meer....
Vlamingstraat 42, een groot en nogal deftig uitziend huis dat omstreeks 1875 werd gebouwd, lijkt in niets op zijn beroemde voorganger, het pand met steeg ernaast dat bekend werd als “het straatje van Vermeer”. De kunsthistoricus Frans Grijzenhout wist het een paar jaar geleden zeker: dit was de plek van het ietwat bouwvallig uitziende woonhuis, dat Johannes Vermeer schilderde zonder ergens op het schilderij te noteren waar het stond. Maar een aanwijzing was er wel: voor Vermeer was het bekend terrein, want zijn tante Ariaentje woonde er. Misschien was zij degene die op het schilderij in de deuropening zit met een herstelwerkje onder handen. Op de stoep spelen kinderen.
In het huis van nu wonen ook weer kinderen, die op straat spelen. Voor de passerende toeristen is dat niet genoeg. Die kijken altijd een beetje teleurgesteld, als ze op deze plek niets meer van het schilderij herkennen. Lees hier meer....
Door veel ‘kenners’ wordt elk oud grachtenpand in Delft graag uitgemaakt voor een vroegere bierbrouwerij. Nu was bier brouwen in de middeleeuwen ooit een activiteit die in bijna elk huishouden bedreven werd. Dan klopt de bewering dus wel. Maar al snel werd er in de stad veel meer bier gebrouwen dan de inwoners zelf ooit konden opdrinken. Lees hier meer....
Achter de oude trapgevel met natuurstenen banden en geblokte ontlastingsbogen van Choorstraat 45 zat voor de Tweede Wereldoorlog enige generaties lang een joodse slagerij. De betreffende familie is vrijwel geheel in Auschwitz en Sobibor om het leven gebracht. Boven het poortje naast het huis zit een gevelsteen met het jaartal 1639. Het is echter zeer de vraag of dit het echte bouwjaar aangeeft. Het huis is al sinds halverwege de 18e eeuw in gebruik als winkelpand. Lees hier het hele verhaal....
De Paradijspoort is nu een deel van de Delftse koopgoot In de Veste. De naam komt van een oud smal slopje dat ooit op ongeveer dezelfde plaats tussen de Pieterstraat en de Gasthuislaan heeft gelegen in de dichtbewoonde armenbuurt die een halve eeuw geleden is ‘gesaneerd’ (c.q. gesloopt) voor het huidige winkelcentrum. Het steegje is in zijn geschiedenis meerdere malen uit zijn eigen as verrezen. Echt paradijselijk was het wonen er niet. Een twaalf jaar oud verhaal grondig vernieuwd. Lees hier het hele verhaal....
Rietveld 83-89 is vlak voor de oorlog gebouwd en ziet er niet bijzonder uit, maar de plek waar het staat heeft wel een bijzondere geschiedenis. Ooit stond hier het kerkgebouw van het curieuze kerkgenootschap Christo Sacrum, dat in 1838 werd verbouwd tot complex pauperwoningen met de bijnaam Kris-Kras. Een eeuw later werd het gesloopt om plaats te maken voor een bedrijfgebouw van de Delftsche Melkcentrale. Twee eeuwen voor de kerk hier verrees, was het de kruidentuin waar apotheker Dirck Cluyt bijen bestudeerde en inspiratie opdeed voor zijn Hortus Botanicus in Leiden. Lees hier het hele verhaal....
Het huis met tuitgeveltje op de hoek van het Oosteinde en de noordzijde van de Molslaan heet al eeuwen ‘De Swarte Pot’. Het dateert in oorsprong nog van voor de grote stadsbrand in 1536. Ooit was het veel groter, maar in 1614 werd het gevierendeeld. De naam verwijst vermoedelijk niet naar een pottenbakkerij, maar eerder naar een koperslagerij, want in de oudste vermeldingen heet het ook wel “De Cooperen Pot”. In vroeger tijden was het heel lang een slijterij en daarvoor een kroeg, maar ook een kaaswinkel, schoenmakerswerkplaats en een bakkerij. Lees hier het hele verhaal....
De naam van deze website is afgeleid van de titel van het proefschrift 'Achter de Gevels van Delft' van Thera Wijsenbeek-Olthuis (1946-2010). Haar proefschrift uit 1987 - gebaseerd op een onderzoek naar 300 nalatenschappen van Delftenaren uit alle sociale lagen uit de achttiende eeuw - is alom geroemd vanwege haar baanbrekende nieuwe aanpak. Lees hier meer......
Recent geplaatst:
